Martine’s Verhaal.
Tweelinggeboorte via Mother Assisted Cesarean
In oktober 2024 schreef Martine geschiedenis als de tweede vrouw in Nederland die haar tweeling ter wereld bracht via een Mother Assisted Caesarean (MAC). Een keizersnede waarbij de moeder – letterlijk – haar baby’s zelf aanneemt. Een unieke en krachtige geboorte-ervaring die haar wens voor meer regie, verbinding en zachtheid tijdens de bevalling werkelijkheid maakte. In deze blog deelt Martine haar persoonlijke verhaal – over keuzes, voorbereiding en het moment waarop ze haar kinderen voor het eerst in eigen handen hield.
Let op: In deze blog worden enkele foto’s gedeeld van een (geplande) keizersnede. Deze beelden zijn integer en respectvol gekozen, maar kunnen als gevoelig worden ervaren.
Mijn bevalling
21-10, 7uur in de ochtend. Utrecht.
Na weinig slaap komen we aan bij het diaconessenhuis. Ik wordt al verwacht en de mensen weten al van onze komst. De kamer is al klaar gemaakt en hier checken we in.
Lets go - we hebben er zin in!
Voor dit grote moment is er veel gebeurd. Het begon allemaal op 8 maart. Toen was de zwangerschapstest positief en kon ik Menno verrassen met een presentje dat Tom, ons 3 jarig zoontje, gaf. Er komt nog een mensje bij!
Na iets te hebben gewacht en eerst familie te hebben verteld zeiden we ook tegen Tom dat mama een baby in de buik heeft. Nu had een reactie van een 3 jarige alle kanten op kunnen gaan; boos, blij, verdrietig en stil. Alles had gekund maar Tom zei; nee mama. 2!
Wij kregen een kleine error in ons hoofd. 2?! Nee joh. Eén baby’tje..!
En na een aantal lange weken was de tijd van de eerste echo er. Ik was goed misselijk, meer als de vorige zwangerschap, maar verder voelde ik me goed. De eerste echo keek ik echt al lang naar uit. Zo spannend om te zien of er een hartje is, of alles goed groeit op de plek waar het moet groeien. Er hangt toch best wat af van zo’n eerste moment.
De echo werd gemaakt en met een van de eerste rond draai bewegingen denk ik het nog. Het zal toch niet?
De echoscopist maakt mooie foto’s en bevestigd dat de baby het goed doet en de goede grote heeft van de week waar we in zitten. Gelukkig! Een mooi gezond kindje!
En dan zegt ze; en dan gaan we nu even kijken naar de andere baby.
En wij vallen (bijna letterlijk) van onze stoel.
Tom heeft gelijk?! 2 babies?!
Ook deze baby is helemaal goed gekeurd en kunnen we weer naar huis met een mooie echo waar ze beide op staan. Onze kindjes.
En dan begint het in ons hoofd; 2 kids erbij?! Hoe dan?! 2x opvang. Hoe gaan we in een onze auto? We hebben nu een mini cooper - dat kan niet meer zo. De huis indeling moet anders - maar gelukkig zou iedereen een eigen kamer kunnen hebben. 2 extra kinder stoeltjes. Een andere kinderwagen dan we al hebben. 2x het aantal poep luiers. 2x buikkrampen. 2x huilen.
Maar ook : 2x knuffelen. 2x liefde. Eerste momenten met jullie broer. 2x eerste lachjes, herkennen, omrollen, staan en stapjes. Er is naast alle praktische momenten, logische dingen ook heel heel veel liefde en moois.
Er waren wat struggels in de eerste weken - wat wellicht een mooi verhaal is, maar dan wordt deze wel heel lang dus gaan we nu maar even niet op in. En in het tweede trimester ging alles veel beter. En kon ik eigenlijk alles doen wat je zou willen doen met een trotste tweeling buik. Ik voelde me goed, de tweeling deed het goed en we konden niet wachten tot we echt wisten wat we zouden verwachten.
Een eeneiige tweeling wisten we wel, maar 2 meisjes of 2 jongens? Dat was de vraag.
Met 13 weken heeft de gynaecoloog een eerste gok gedaan. Op basis van de bot structuur. Maar ja. Dat zegt nog niet zo veel. Met 15 weken kon de echoscopiste het niet goed zien. Maar met 17 weken wisten we het zeker; wij verwachten 2 meisjes!
De weken tikte verder en alles ging goed. Ik, de meisjes - eigenlijk was dit een hele fijne zwangerschap. Natuurlijk waren er kwaaltjes maar goed, m’n buik was ook heel groot dus dat er maagzuur was, en ongemakken was nogal logisch.
Het werd tijd om na te denken over de bevalling. Gaan we inleiden of voor een geplande keizersnede?
Tom was een inleiding en eindigde in een spoed keizersnede met een slechte eerste APCAR en best wat stress. Willen we dat nog een keer? Na een gesprek met een coach was het al snel; nee. Dit willen we niet nog eens zo.
We plannen een keizersnede bij de gynaecoloog. En ohhh de gynaecoloog; deze man verdiend een lintje hoe hij zijn vak beoefend. Wat een fijne manier van omgaan met mensen heeft hij. Hij gaf mij zoveel rust, opties en dingen om over na te denken op een hele fijne manier.
21-10 was de uitgekozen dag. Een dag voor de verjaardag van onze eerste. We hebben een groots feest weekend vanaf nu. De meisjes lagen er goed voor. Baby A ingedaald met haar hoofd. Baby B in stuit.
Ik voelde me goed. Zo goed dat ik 11 oktober nog een dagje Efteling heb gedaan. En dat we in de laatste weken nog veel mensen hebben bezocht. Nu was het tenslotte makkelijker dan einde van de maand. Het enige wat ik heb overgeslagen is het eerste weekend van de kerst show bij de intratuin. Die vond ik te spannend - wat als ik veel zou lopen en de bevalling kwam op gang? Dan hadden we geen geplande keizersnede meer.
En de keizersnede die we hadden staan was de 2e van Nederland een geplande moeder geassisteerde keizersnede van een tweeling. Ik zou ze zelf mogen aanpakken vanuit de buik. Wauw.
Na de chaos van de eerste bevalling lijkt me de rust heel fijn, je weet waarvoor je gaat en dat weet iedereen in de ruimte ook. Maar ik zag wel op tegen de operatie en de pijn hiervan. Hoe ga ik zo met een tweeling nog wat kunnen doen aan de verzorging van ze ? Mijn man kan moeilijk de tweeling verzorgen, de 4 jarige en mij..?!
Hoe gaan we dat doen?
Nja. Dat is een zorg voor dan.
21-10 kwam dichterbij en dichterbij. En na veel avonden de maagzuur vervloeken, de onmogelijke slaap houdingen afwisselen, de trappels in m’n buik voelen en meten hoe groot m’n buik nu was geworden was het ineens zover. 20-10 werd Tom opgehaald door opa en oma, bakte ik nog een snack voor het personeel en pakte we rustig de koffer nog eens in. Morgen gaat het gebeuren!
7uur moesten we ons melden bij triage. De kamer stond al klaar. 2 kleine bedjes en mutsjes voor meisje 1 en meisje 2. Gek dat die over een paar uur gevuld zijn.
Onze geboorte fotograaf kwam er aan en we namen de eerste shots. En ik werd geprepped voor de operatie. Een mooie blauwe jurk aan, staart in, incheck bandjes om m’n enkels. Enkels? Ja. Enkels. Want mijn handen en armen moeten schoon en steriel zijn voor het aanpakken.
M’n katheter moest er in voor de ruggenprik en tbh ik zag daar bijna meer tegenop dan al het andere. Maar dit was gelukkig snel en pijnloos gepiept.
En daar lag ik dan. In de prep-kamer/uitslaap kamer. Waar ik een aantal weken ook lag maar dan voor een blinde darm operatie. Ook al met de tweeling.
En nu zouden we ze dan echt mogen ontmoeten zo. OMG. zo snel ineens. Hoe zouden ze zijn? Zou ik ze herkennen van hun plek in m’n buik? Zouden ze zijn zoals ik me voor had gesteld? Hoe gaat alles zo met een tweeling en een 4 jarige?
Zo veel vragen - en tegelijkertijd was er heel veel rust. Alles komt goed.
Op naar binnen en daar werden mijn handen ontsmet. 2x. Met m’n handen omhoog werd mijn buik ontsmet met het rode goedje. De operatie lakens werden geplaatst, mijn steriele handschoenen gingen aan en ze begonnen met de operatie.
Ik voelde niets. Alleen gewiebel. En toch voelde ik ineens de druk van mijn buik gaan. Ahhhh dat voelde lekker.
‘Je water is gebroken.. je hebt wel veel vruchtwater zeg… oh. Heel veel vruchtwater.. ja.. ik heb nu natte sokken’ - aldus de gynaecoloog/ koen Deurloo.
En toen was het zover.
Het blauwe doek ging naar beneden en Menno (m’n man) hield mijn hoofd wat omhoog. Mijn handen mochten naar het hoofdje en heel langzaam kwam het hoofdje van Emmy eruit. Menno zei gelijk; ooohhh wat is dit mooi! Wat fantastisch!
En ik? Ik kon nog niets zien want mijn buik was te groot en ik kon er nog niet overheen kijken.
Pas toen Emmy’s hoofdje geboren was kon ik haar zien. En vasthouden.
En heel langzaam kwam ze steeds iets meer omhoog. En samen met de gynaecoloog pakte we haar aan. Wat is zo’n baby glibberig in je handschoenen! Ik was bijna bang dat ze zou vallen.
Emmy werd op mijn borst gelegd, mijn handen moesten bij mijn buik blijven (want deze moesten steriel blijven voor Matilde). Na een eerst knuffel moment werd ze door de verpleging meegenomen om te controleren.
Emmy werd gecheckt en kreeg iets zuurstof om echt even bij te komen en ondertussen kwam Matilde. Matilde lag in stuit en dus kwamen eerst haar voeten en daarna haar buikje. Ze maakte een koprol toen ze eruit was en daar was ook zij.
Matilde kwam direct op mijn borst en mijn handen mochten mee haar vastpakken. Dag lief meisje.
Ook Matilde werd gecheckt en kwam bijna gelijk terug. Alles was goed.
Emmy had nog steeds iets zuurstof nodig om goed door te ademen maar alles was goed.
De gynaecoloog ging bezig met de placenta en de wond dichten en ondertussen kwam ook Emmy bij mij.
Dag lief meisje!
Wat een rijkdom. 2 mooie meisjes op mijn borst en alles is goed.
Alles is goed met hun. Met mij. Met Menno. Met Tom.
De foto’s spreken voorzich hoe mooi het was.
Op de kamer lagen de meiden op mijn borst en kwam Tom kijken.
Ons plan was eerst dat de babies in een bedje lagen - maar ze lagen zo lekker bij mij dat we het zo hebben gelaten.
Tom kwam eraan en was gelijk een hele lieve grote broer en wilde ze kusjes geven. Dag lief zusje!
En daarna kwamen mijn ouders. Die waren bezorgd om hun kleine meisje. Daarna om hun klein kinderen. En - ze wilde natuurlijk heel graag de namen weten.
En met een vernoeming in de namen sprongen tranen in de ogen.
En daarna kwamen zus en (schoon)zus. Menno’s ouders zijn overleden. Wat een dierbare foto’s dat Emma ontdekt dat Emmy is vernoemd naar haar. Vernoeming in de familie is bijzonder mooi. En Emmy mag trots zijn met zo’n naam en mooie knappe tante zoals Emma.
Wat een mooie dag. En mooie ervaring.
En mega mega mooie foto’s.
Meer info over de MAC-methode: @kldloo
Zwangerschapsfoto’s: @oh.baby.photography
Geboortefoto’s: @ingefotografie.nl
Heb jij ook een bevallingsverhaal dat je wilt delen? Stuur gerust een mail (andrea@birthfull.nl) of neem contact met me op als je vragen hebt. We kunnen zoveel van elkaar leren — elke bevalling is het waard om gehoord te worden.
Of wil je meer weten over hoe Birthfull jou kan ondersteunen? Neem dan een kijkje op onze website en ontdek wat we voor jou kunnen betekenen.
Ook kun je mij volgen op Instagram, of YouTube, waar ik veel meer informatie en weetjes deel over zwangerschap, bevalling en moederschap.
Liefs!
Het Birthfull Team
